سابقه و هدف: انتقال موقعیت ایمپلنت از دهان به کست نهایی، یکی از مراحل مهم ساخت پروتزهای متکی بر ایمپلنت می باشد. هدف این مطالعه مقایسه دقت کستهای حاصل از سه روش قالبگیری میباشد. مواد و روشها: در این مطالعه تجربی و ازمایشگاهی یک مدل رزین اکریلی با پنج انالوگ ایمپلنت تهیه شد و به کمک ان سه تکنیک قالبگیری به روش تری باز مورد ارزیابی قرار گرفتند. سه تکنیک عبارت بودند: -1غیر متصل )-2 ،(NSمتصل با رزین اکریلی ( S) GCو -3متصل، جدا نمودن و اتصال مجدد انها با رزین اکریلی . (SS)GCدر هر تکنیک ، پنج قالب با پلی وینیل سایلوکسان )منوپرن( گرفته شد. صحت موقعیت انالوگها در مدل اصلی و پانزده کست حاصل توسط Coordinate Measuring Machineمورد بررسی قرار گرفت. جهت تحلیل داده ها از ازمون ANOVAو ازمون چند دامنه ای دانکن استفاده شد. یافته ها: تکنیک SSاختلاف اماری معنی داری ) ( p≤ 0/01نسبت به دو تکنیک NSو Sداشت و تفاوت اماری معنی داری بین دو تکنیک NSو Sوجود نداشت. نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه، بالاترین دقت ابعادی کست نهایی هنگامی بدست می اید که کوپینگهای قالبگیری بوسیله رزین اکریلی GCبهم متصل گردند، جدا و مجدداً متصل شوند