مقدمه: ابتلا کودک به دیابت با ایجاد نگرانی در میان افراد خانواده همراه است ومادران استرس بالاتری را تجربه میکند. این مطالعه به مقایسهی استرس ادراک شده و شیوههای مقابله در برابر استرس درمادران کودکان درای دیابت نوع یک با مادران درای کودکان سالم پرداخته است. روش: این مطالعه مورد- شاهدی، برروی دوگروه ازمادران (درای کودک مبتلا به دیابت نوع یک و مادران درای کودک سالم) که به بیمارستان های اموزشی دانشگاه علوم پزشکی راک در سال 1392 مراجعه نمودند، انجام شد. نمونهگیری به روش در دسترس بود. ابزارجمعاوری ادهها پرسشنامه استرس ادراک شده، شیوههای مقابله با استرس و اطلاعات جمعیت شناختی مادران بود، که روایی و پایی ان سنجیده شده است. تجزیهو تحلیل اده ها با نرم افزار اماری SPS v.18 و ازمون کای دو تی مستقل انجام شد. یافتهها: میانگین نمرات درشیوه مقابلهای مشکلمدار و هیجانمدار به رتیب در مادران درای کودک مبتلا به دیابت 3/80±4/4 و 92/52±5/6 و در مادران درای کودک سالم 10/73±1/6 و 53/40±6/6 بود. بین دو گروه در شیوه مقابلهای مشکلمدارو هیجانمدار تفاوت وجوداشت، که از نظر اماری معنیدار بود (p0/001). میانگین نمرات در استرس ادراک شده در مادران درای کودک مبتلا به دیابت 42/13±2/9 و در مادران درای کودک سالم 27/96±3/7 بود، که بین دو گروه تفاوت اماری معنیدار با استرس درک شده وجود داشت .(p0/001) نتیجهگیری: با توجه به یافتههای این مطالعه زمانی که مادران در شرایط پرتنش احساس کفایتو توانمندی نمایند، انان کودک بیمار خود را حمایت می نمایند. تنها افزایش اطلاعات در این افراد، برای مراقبت کافی نیست، بلکه افزایش توانایی خانواده در مقابله موثر با استرسهای حاصل از ابتلای فرزندشان به دیابت، اهمیت دارد