شهرها و فضاهای شهری گذشته ایران همواره از استقلال، شخصیت و هویت ویژه خود برخوردار بوده اند، مفاهیمی که نهایتاً منجر به تعریف مفاهیم بزرگتری چون تعلق خاطر و حس شهروندی گشته اند. در حالیکه انچه از اغلب شهرهای کنونی در ذهن عموم شکل می گیرد جز مجموعه ای از ساختمانهای بلند، خیابانها، ادارات، پارک ها و ... نیست. در حقیقت ان چیزی که از ان به عنوان هویت شهری نام می بریم یافتن تناسب یا معیارهایی از ان میان نظام شهرسازی و معماری با شرایط فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی شهروندان است. فضاهای شهری در کشور ما نه بر پایه هویت اصیل خود، بلکه بر پایه تقلیدهای بدون اندیشه از مظاهر غربی و الگوهای مدرن بدون توجه به الگوهای بومی در حال گسترش و شکل گیری اند. در این پژوهش به دنبال شناخت مولفه های هویت بخش به فضاهای شهری و بررسی این شاخصه ها در پارک دانشجوی تهران، به عنوان یک فضای شهری شاخص هستیم. به عبارتی در یک هدف کلی تر به دنبال انیم که دریابیم فضاهای شهری ما تا چه حد هویت مند می باشند . این پژوهش از ان جهت ضرورت دارد که می تواند به طراحان شهری کمک کند تا درک درستی از مفهوم هویت و راه های دستیابی به ان را داشته باشند و از طراحی فضاهایی که فاقد هویت و شکست خورده بوده پرهیز نمایند.. علاوه بر این با فراهم کردن شناخت صحیح از پارک دانشجو، اقدامات و تغییرات ممکن در اینده را نیز می توان پایه ریزی و جهت دهی کرد. این تحقیق به لحاظ ماهیت و روش توصیفی-تحلیلی است و روش گرداوری اطلاعات، کتابخانه ای و مشاهده ای می باشد. نتایج این پژوهش نشان می دهد این پارک از عوامل فیزیکی مناسبی جهت ایجاد حس مکان و در نتیجه هویت برخوردار بوده، اما به دلیل وجود عوامل نامطلوبی مانند گروه های استفاده کننده نامناسب از فضا، سطح امنیت پایین، ساخت ساختمان جدید همجوار و ... هویت مناسبی به وجود نیامده و شهروندان تمایل زیادی به استفاده از ان را ندارند.