یکی از برجسته ترین تفاسیر تاریخ اسلام تفسیر گرانسنگ المیزان است. بن مایه های اصلی این اثر در تفسیری است که علامه طباطبایی سال ها پیش از نگارش المیزان در شهر تبریز اقدام به تالیف ان کرده بود. علامه در این تفسیر -که ان را «تفسیر البیان فی الموافقة بین الحدیث و القران» نامیده است- با دو شیوه نقلی و اجتهادی، در صدد تفسیر ایات قران برامده است. روش تفسیر نقلی در دو شیوه تفسیر قران به قران و قران به روایت تجلّی یافته است. روش تفسیر قران به قران خود در ابعاد: تبیین مبهمات، تخصیص عمومات، تقیید مطلقات و ... نمود پیدا کرده و روش تفسیر قران به روایت نیز در محورهای: تبیین ایه با روایت، بیان جری و تطبیق ایه با روایت و ... تحقّق یافته است. روش تفسیر اجتهادی در البیان نیز در سه شیوه تفسیر لغوی، ادبی و عقلی بوده است. به طور کلی ساختار این تفسیر این گونه بوده که علامه پس از مختصر تبیینی که از ایه با استفاده از لغت، قواعد ادبی، عقل و ایات ارائه کرده، به نقل و تحلیل روایات مرتبط با ایه پرداخته است.