نقد بوم¬گرا از رویکردهای نسبتاً جدید در نقد ادبی است که دو پرسش بزرگ را مطرح می¬کند: یکی اینکه محیط زیست و طبیعت در شکل¬گیری هر اثر ادبی چه نقش یا نقش¬هایی بازی می¬کند؟ و دوم اینکه هر اثر ادبی چه دیدگاه و رویکردی نسبت به محیط زیست ارائه می¬دهد؟ می¬توان گفت، قصّه¬ها متن مناسبی برای پاسخ دادن به این دو پرسش بزرگ هستند؛ طبیعت چنان در تاروپود قصّه¬های عامیانه تنیده شده است که می¬تواند جزو کنش¬های اغازین قصّه قلمداد گردد. در پرداختن به پرسش دوم نیز می¬توان گفت که انعکاس طبیعت در قصّه؛ قدسی، جادویی، نجات¬بخش، یاریگرانه و همه-جاحاضر است، چنانکه تقریباً هیچ قصّه¬ای از عناصر طبیعت خالی نیست. اگر در ژانرهای دیگر، حضور طبیعت تلویحی، غیرمستقیم و گذرا و نامعین است، مسلماً در قصّه¬ها، محیط زیست امری ثابت و معین است و در فرایند روایت نقشی بنیادین بازی می¬کند. روش تحقیق این مقاله، تحلیل محتوای کیفی از نوع مضمونی است که به خوانش بوم¬گرایانۀ قصّه-های عامیانه می¬پردازد و به این نتیجه می¬رسد که افزون بر جلوۀ طبیعت با دو وجه مقدّس و جادویی در قصّه¬ها، وفور گیاهان جادویی و دیگر عناصر طبیعت که یاریگر قهرمانان می¬شوند، چه به صورت مستقیم و چه به صورت بهره¬دهی و نعمت¬بخشی، قهرمانان را در صلح و اشتی با طبیعت نگاه می¬دارد و قصّه¬خوان امروزی نیز با دقت در ان احترام به طبیعت و پاسداشت ان را وظیفۀ خود می¬داند و از اشتیاق مخربش به تسلط منفی بر طبیعت می¬کاهد.